केव्हा तरी पहाटे, अचानक जाग येते
स्वप्नातल्या सत्याला, मन हे साद देते
केव्हा तरी मलाही, रम्य सकाळ आठवते,
पक्ष्यांचा कीलकीलाट मन हे दाटवते
केव्हा तरी दुपारची हळूच चाहुल लागते
लाही होता अंगाची , जणू तुझी छाया मागते
केव्हा तरी दीवसा ढवळया अंधारून येते
तुझ्या रुसव्या गीतांनी, गांगरुण जाते
केव्हा तरी दिवस मग मावळतीला कलतो
त्याला तसे पाहता जीव जणू टांगणीला लागतो
केव्हा तरी सूर्य जेव्हा मजसमोर लुप्त होतो
त्याच्या अस्तित्वाच्या शोधात, मी रात्रभर जागतो
केव्हा तरी फिरून पुन्हा तशीच पहाट येते
अन दिवसामागून दीवसाची अशीच लाट जाते
नव्या लाटांना सामोरे जाताना,डोळे मी भीजवतो
मागच्या काही लाटा पाहता, स्वतालाच डुबवतो
1 comment:
khup chan ahet ... keep it up
Post a Comment